Nederlands Openluchtmuseum te Arnhem

U moet Javascript inschakelen om deze website te bezoeken.

Het verhaal van Ricardo Brouwer

In het jaar 2022 stond het Nederlands Openluchtmuseum stil bij het thema vrijheid met het programma 'Hoe vrij ben jij?'. Onderdeel hiervan was een vlaggenparade in het museumpark, waarbij je de betekenis ontdekte van verschillende vlaggen uit de LHBTIQ+-gemeenschappen. Wij spraken een aantal personen binnen de LHBTIQ+-gemeenschap over de vraag: Hoe vrij ben jij?

Ontmoet Ricardo Brouwer

Ik identificeer mij als cisgender homoseksuele man, kortweg als homoseksuele cisman. ‘Homoseksueel’ betekent dat ik als man op mannen val en ‘cisgender’ houdt in dat ik biologisch gezien als man ben geboren en mij ook zo identificeer. Ik noem ‘cisgender’ er altijd bij als ik mij voorstel, net als mijn voornaamwoorden ‘hem’ en ‘hij’. Dat helpt bij het normaal maken van het aangeven van je genderidentiteit en dat helpt weer de transgemeenschap.

Als opgroeiende homoseksuele man in Friesland heb ik mij onvrij gevoeld, of beter gezegd: ik voelde mij niet vrij genoeg om voor mijn geaardheid uit te komen.

Ik vergelijk mijn situatie in die tijd wel eens met een glazen kast: zelf wist ik inmiddels dat ik homoseksueel was, de mensen om mij heen ook, maar we hadden het er nooit over. Ik ben wel eens uitgescholden en bespuugd op straat.

"Op dit moment in mijn leven heb ik het gevoel dat ik heel vrij ben, maar ik neem mijn plaats dan ook wel in"

Toch houd ik de mensen met wie ik ben opgegroeid altijd in mijn achterhoofd. Zelf ben ik heel progressief, reëel-progressief noem ik dat, maar ik ga altijd op een open manier een gesprek aan. Ook als iemand qua gedachtengoed mijlenver bij mij vandaan staat. Mijn openheid zet ik in zodat mensen kunnen zien dat ik net als hen ben: heel gewoon. Alleen woon ik dan samen met een man.

Op dit moment in mijn leven heb ik het gevoel dat ik heel vrij ben, maar ik neem dan ook mijn plaats in. Ik ben activistisch en soms ook ‘in your face’. Toch laat ik graag iedereen in zijn waarde. Ook al zijn mensen het niet altijd met mij eens, ik heb niet het gevoel dat ik in mijn vrijheid wordt beknot. Ik ga gewoon het gesprek aan. Ik voel de vrijheid om vrij te zijn, en laat die vrijheid niet afpakken.

Ultieme vrijheid is een lastig begrip

Ultieme vrijheid is voor mij op een boot varen op bijvoorbeeld het Lauwersmeer, met de wind en de golven, heerlijk. Maar dan is er ook emotionele vrijheid, bijvoorbeeld als ik op een boot sta tijdens de Canal Parade in Amsterdam. Dan voel je de liefde, ook al is dat in een grote bubbel van gelijkgestemden. De één in verentooi, de ander in een zwart shirt - iedereen is vrij en zichzelf. En als ik dat zie gebeuren, dan is dat een ultieme vorm van vrijheid.

Canal Parade én de Pride Walk

Ik mag er zijn! Overigens vind ikzelf dat ik alleen mag deelnemen aan de Canal Parade – die de afsluiting vormt van een hele Pride Week - als ik ook het weekend daarvoor heb meegedaan aan de Pride Walk. Dat is een demonstratie waarbij we letterlijk opstaan voor de rechten van de hele LHBTQI+-gemeenschap, ook in landen waar deze vrijheid niet vanzelfsprekend is. In heel veel landen is homoseksualiteit nog in meer of mindere mate verboden.

Vrijheid is belangrijk omdat ik ook mezelf wil kunnen zijn, net als iedereen. Niet iedereen is gelijk, gelukkig maar, maar we zijn wel gelijkwaardig.

"Niet iedereen is gelijk, gelukkig maar, maar we zijn wel gelijkwaardig"

Hoe vrij ben jij?

Ik geef mezelf nu op het gebied van vrijheid het cijfer 8. Een hoog cijfer omdat ik regelmatig werk in een vluchtelingenopvang voor Oekraïners die van het ene op het andere moment al hun vrijheid hebben verloren. Hierdoor realiseer ik me dat we in Nederland al heel vrij zijn. Toch is het nog geen 10, omdat er in Nederland nog steeds ontzettend veel wet- en regelgeving verder verbeterd moet worden. Denk bijvoorbeeld aan meerouderschap, bloeddonatie, adoptie en de aanpak van LHBTQI+-geweld. Dat laatste lijkt steeds meer voor te komen in Nederland en dit wordt helaas vaak niet op de juiste manier berecht. Te vaak worden daders van LHBTQI+-gerelateerd geweld alleen vervolgd voor het fysieke geweld en niet voor de homofobe uitingen. Dat zou te moeilijk te bewijzen zijn.

Nederland is inmiddels gezakt naar de dertiende plaats in de Rainbow Index, een lijst waarop landen jaarlijks worden gerangschikt op basis van hun inzet voor en bescherming van de LHBTQI+-gemeenschap. Ik was dan ook blij verrast met het jaarthema ‘Hoe vrij ben jij?’ in het Openluchtmuseum en de zichtbaarheid van de LHBTQI+-gemeenschap door de tien vlaggen.

Dit interview is onderdeel van een reeks interviews. Bekijk hier de andere interviews.