Nederlands Openluchtmuseum te Arnhem

U moet Javascript inschakelen om deze website te bezoeken.

Het verhaal van Juressa Ipsen

Wie zijn eigenlijk die medewerkers van het Openluchtmuseum die voortdurend allerlei bezoekers in het museumpark ontmoeten? We gaan in gesprek met Juressa Ipsen in de Molukse barak.

Mijn Molukse opa en oma van moederskant zijn in 1951 met de Castelbianco naar Nederland gekomen. Mijn moeder is in 1954 geboren en in barakkenkamp De Biezen (Barneveld) opgegroeid tot haar twaalfde. Zelf ben ik driekwart Moluks en één kwart Indisch en daar ben ik trots op.

Mijn opa en oma hebben mij opgevoed om mijn ouders te kunnen laten werken. Ik heb gewerkt als kapster, in de horeca, kledingwinkel, van alles. Als ik maar kan praten en contact maken met mensen. Maar toen overleden kort na elkaar mijn opa en oma, de wortels van mijn leven. Net in die periode, ruim een jaar geleden, kwam deze vacature bij het Openluchtmuseum langs. Ik geloof niet in toeval.

"Het zou goed zijn om in het onderwijs meer begrip te kweken voor elkaars achtergrond en culturen. Dat we meer trots zijn op onze diversiteit."

In de Molukse barak in het Openluchtmuseum valt alles op zijn plek. Voor mij is dit werk een eerbetoon aan opa en oma. Zo dankbaar dat ik hier mag staan om hun en ons verhaal te vertellen. Ik zie het ook als een soort verwerking van mijn eigen leven, steeds in twee gescheiden werelden, met vaak een masker op. Hier krijgt mijn geschiedenis een eigen plek. Hier hoor ik te zijn. Hier kom ik tot mijn recht.

Bezoekers vragen vaak: Molukkers, wat heeft dat eigenlijk met Nederland te maken? Dan leg ik dat uit, laat ik zien waar dat was, de specerijenhandel. Als je dan echt contact krijgt, trek ik mijn familieverhaal er soms bij. Ik ben dan de derde generatie die ze dat nu moet vertellen. Dat hebben ze nooit geweten, daar schamen ze zich voor. Dat snap ik wel maar het is geschiedenis, nu moeten we verder. Afgelopen zomer stond ik hier in de Molukse klederdracht van mijn oma. Toen hoorde ik vaak: opa en oma zijn trots op je!

"Voor mij is dit werk een eerbetoon aan opa en oma. Zo dankbaar dat ik hier mag staan om hun en ons verhaal te vertellen."

Mijn tatoeages zijn symbolen van de alfoeren, onze Molukse voorouders. Die komen van ons moedereiland Seram. Alle symbolen hebben een spirituele betekenis. Ik heb dit begin 2019 laten doen, op de traditionele manier. Deze tatoeages horen bij mij, het zijn mijn roots. Ze hebben er bij wijze van spreken altijd gezeten, maar nu zijn ze zichtbaar gemaakt.

Met educatieprojecten maken kinderen hier gerechten, lekkere roedjak, daar help ik ze mee. Kinderen zijn onze toekomst, zij gaan veranderingen teweegbrengen. Als ze in de winter pepernoten maken, dan kan ik streng zijn. Waar zijn die van gemaakt? Van kruidnagel en nootmuskaat. Waar kwam dat vandaan? Van de Molukken. Daar is in de Gouden Eeuw veel bloed bij vergoten. En Nederland is er rijk van geworden.

Op een dag kwam een oude Molukse man binnen met drie Hollandse vrouwen. De meneer bleef bij me in de keuken staan. Ik had mijn boemboe al klaar, een kruidenmengsel. Het rook lekker. Hij staarde wat voor zich uit. Opa, gaat het goed met u? Hij hield zijn handen voor zijn ogen. Ik heb het heel erg moeilijk op dit moment. Ik vertelde wat over mijn opa en toen zei hij: Ja, Tinus, die ken ik wel. Toen hadden we allebei even een glaasje water nodig. De man was dement, de vrouwen waren zorgbegeleiders. Hij had hier opeens een helder moment. Iedereen was er stil van.

De laatste 50 jaar zijn er in Nederland heel veel etnische groepen binnengekomen. Wij Molukkers zijn bepaald niet de enige. Het zou goed zijn om in het onderwijs meer begrip te kweken voor elkaars achtergrond en culturen. Dat we meer trots zijn op onze diversiteit.

Hier bij het Openluchtmuseum maken we al goede stappen. Deze barak, het Indisch Achtererf, de Anansiverhalen, diverse kinderprojecten, Rami uit Syrië en zijn muzikale Kennismakerij… Geweldig!

Dit vind je misschien ook interessant

Het verhaal van Han

Ontdek hoe onze presentatoren zich normaal gesproken klaar maken voor een werkdag en wat zij zo uniek vinden aan hun werk.
De Molukse barak in het Openluchtmuseum

Een sobere barak in het Nederlands Openluchtmuseum vertelt één van de pijnlijke en ongemakkelijke verhalen uit de Nederlandse geschiedenis. In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw leven in en rond dit houten gebouw achttien Molukse gezinnen. Noodgedwongen komen zij zeventig jaar geleden naar Nederland toe.